VII. Kleopatra (yaklaşık M.Ö. 69-30, hükümdarlık dönemi M.Ö. 51-30) Mısır'ın Roma'nın bir eyaleti olarak topraklarına katmadan önceki son hükümdarıdır. Şüphesiz en tanınmış Mısır kraliçesi olmasına rağmen Kleopatra aslen Yunan asıllıdır ve Büyük İskender'in (M.Ö. 356-323) ölümünün ardından Mısır'ı yöneten Ptolemaios Hanedanı'nın (M.Ö. 323-30) bir mensubudur.
Kleopatra büyük ihtimalle en çok Romalı general ve devlet adamı olan Marcus Antonius (M.Ö. 83-30) ile yaşadığı gönül ilişkisinin yanı sıra daha önce Jül Sezar (M.Ö. 100-44) ile yaşadığı gönül ilişkisiyle bilinmektedir.
Kleopatra birçok dili akıcı bir biçimde konuşabilmekte, son derece cazibeli olduğu ve etkili bir diplomat ile yönetici olduğu söylenmektedir. Hem Sezar hem de Markus Antonius ile yaşadığı ilişki, Mısır'ı başarıyla yönettikten ve sıkıntılı bir dönemden geçirdikten sonra ortaya çıkmıştır. Antonius'la olan ilişkisi onu Antonius'un kayınbiraderi olan Octavian Sezar'la (daha sonra Augustus Sezar olarak anılacaktır, hükümdarlığı M.Ö. 27 - M.S. 14) direkt olarak karşı karşıya getirmiştir. Octavianus M.Ö. 31 yılında Kleopatra ve Antonius'u Actium Muharebesi'nde yenerek Kleopatra'nın hükümdarlığına sona erdirecektir. Kleopatra ve Antonius ertesi yıl intihara teşebbüs edecek ve Octavian Roma İmparatorluğu'nu kurarak Kleopatra'yı Roma'nın mazisindeki ikincil bir konuma düşürecektir. Akademisyen Stacy Schiff şöyle yorumluyor:
Tarihin yeniden yazılmasına çok geçmeden başlandı. Mark Antonius sadece [resmi] kayıtlardan silinmekle kalmamış, aynı zamanda Actium Muharebesi hayret verici bir şekilde kendisini büyük bir çatışmaya, muazzam bir zafere, tarihi bir dönüm noktasına dönüştürmüştür. Olay bir son olmaktan çıkıp bir başlangıç haline gelmiştir. Augustus ülkeyi büyük bir tehlikeden kurtarmıştır. (297)
Romalı tarihçiler, Roma'yı tehdit eden ve bunun bedelini ödeyen Doğu'dan gelen baştan çıkartan kadın kavramına sarılmışlardır.
Gençliği ve Halefiyet Dönemi
M.Ö. 323 yılının Haziran ayında Büyük İskender ölünce devasa büyüklükteki imparatorluğu generalleri arasında paylaştırılmıştır. Bu generallerden biri, antik Mısır'da Ptolemaios Hanedanlığı'nı kuracak olan Makedonyalı I. Ptolemaios Soter (M.Ö. 323-282) idi. Makedon-Yunan asıllı Ptolemaios soyu, M.Ö. 30 yılında VII. Kleopatra'nın ölümünün ardından Roma İmparatorluğu tarafından ele geçirilene kadar Mısır'ı yönetmeye devam edecektir. I. Ptolemaios, II. Ptolemaios (hükümdarlığı M.Ö. 285-246) ve III. Ptolemaios (hükümdarlığı M.Ö. 246-222) Mısır'ı iyi yönetmiştir, ancak onlardan sonra gelen varisleri Kleopatra tahta çıkana kadar kötü yönetmişlerdir. Aslında, Kleopatra'nın üstesinden gelmesi gereken sıkıntılar öncelikle kendinden öncekilerin bıraktığı miras olmuştur.
VII. Cleopatra Philopator M.Ö. 69 yılında doğmuş ve babası XII. Ptolemy Auletes ile beraber hüküm sürmüştür. Kleopatra 18 yaşındayken babası ölünce tahtı ona kalmıştır. Mısır geleneklerine göre bir kadının hükümdar olabilmesi için bir erkek eşe ihtiyacı olduğu gerekçesiyle, 12 yaşındaki erkek kardeşi XIII. Ptolemaios onunla törenle evlendirilmiştir. Ancak Kleopatra kısa süre sonra onun adını tüm resmi belgelerden çıkartarak ülkeyi tek başına yönetmiştir.
Makedon-Yunan egemenliğinde ısrar eden Ptolemaioslar, Mısır dilini hiç öğrenmeden ya da geleneklerini benimsemeden yüzyıllarca Mısır'da hüküm sürmüşlerdir. Kleopatra ise Mısır dilini akıcı bir biçimde konuşuyordu, kendi anadili olan Yunancayı gayet iyi biliyordu ve diğer dillere de hakimdi. Bu sayede diğer ülkelerden gelen diplomatlarla tercümana ihtiyaç duymaksızın ve tahta geçtikten kısa bir süre sonra devlet meselelerinde danışmanlarının görüşlerini dinleme zahmetine katlanmaksızın kolaylıkla iletişim kurabiliyordu. Schiff, "Kleopatra'nın diller konusunda nasıl bir yeteneğe sahip olduğunu ve diller arasında nasıl kolaylıkla geçiş yaptığını" belirtmektedir (160). Schiff'in bu tespitini çalışmalarından aldığı Plutarhos şöyle bahseder:
Çok telli bir çalgı gibi bir dilden diğerine aktarabildiği sesini işitmek bile bir hazdı; öyle ki barbar uluslar arasında tercüman aracılığıyla cevap verdiği pek az kişi olmuştur. (Lives, Antonius ve Kleopatra, Bölüm 8)
Kleopatra, kazandığı birçok başarıya rağmen, sarayı onun bağımsız tutumundan hoşnut değildi. M.Ö. 48'de başdanışmanı Pothinus, bir diğeri Khioslu Theodotus ve General Achillas ile beraber Kleopatra'yı devirerek, kız kardeşinden çok daha kolay kontrol edilebileceğine inandıkları XIII. Ptolemaios'u başa geçirdiler. Kleopatra ve onun üvey kız kardeşi Arsinoe, güvenlik gerekçesiyle Thebaid'e kaçmıştır.
Pompey, Sezar ve Roma'nın Gelişmesi
Aynı dönemde Romalı general ve siyaset adamı Büyük Pompey, Pharsalus Muharebesi'nde Julius Caesar'a yenilmiştir. Pompey, Ptolemaios'un küçük çocuklarının devlet tarafından atanan vasisiydi ve yaptığı seferler esnasında Mısır'da epey zaman harcamıştır. Yakınlarının kendisini memnuniyetle karşılayacağına inanan Pompey, Pharsalus'tan Mısır'a kaçmış, ancak sığınacak bir yer bulmak yerine İskenderiye'de kıyıya çıktığı esnada XIII. Ptolemaios'un gözleri önünde öldürülmüştür.
Sezar'ın ordusu Pompey'in ordusundan sayısal yönden daha yetersizdi ve Sezar'ın kazandığı şaşırtıcı zaferin tanrıların onu Pompey'e karşı kayırdığına inanılıyordu. Dahası, XIII. Ptolemaios'un danışmanı olan Pothinus için genç kralı geçmişten ziyade Roma'nın geleceğiyle ilişkilendirmek daha mantıklı görünüyordu.
Pompey'in peşinden lejyonlarıyla beraber Mısır'a ulaşan Sezar'ın Pompey'in öldürülmesine öfkelenerek sıkıyönetim ilan ettiği ve kendisini kraliyet sarayında yerleştirdiği öne sürülmektedir. XIII. Ptolemaios sarayıyla beraber Pelusium'a kaçmıştır. Ancak Sezar, genç hükümdarın ortalığı karıştırmak maksadıyla kaçmasına müsamaha göstermeyecek ve onu İskenderiye'ye geri getirtmiştir.
Kleopatra halen sürgünde olduğundan saraya elini kolunu sallayarak girmesinin mümkün olmadığını biliyordu. İktidarı yeniden ele geçirme şansını Sezar'da gören Kleopatra'nın, görünüşte Romalı generale bir armağan olarak kendisini bir halıya sardırdığı ve ardından düşman hatlarına soktuğu anlatılmaktadır. Plutarhos bu hikayeyi şöyle anlatıyor:
Kleopatra yanına sadece bir yakınını (Sicilyalı Apollodorus) alıp küçük bir tekneye bindi ve hava kararmaya başladığında sarayın bulunduğu yere vardı. Fark edilmeden içeri girmenin başka bir yolu olmadığından, kendisini bir uyku tulumunun içine boylu boyunca gerinerek uzandı ve Apollodorus tulumu bağladıktan sonra onu içeride bulunan Sezar'a doğru taşıdı. Kleopatra'nın baştan çıkarıcı arsızlığını ilk kez gösteren bu küçük hilesinin, Sezar'ı cezbeden ilk özelliği olduğu söylenmektedir. (Lives, Caesar, 49. Bölüm)
Kleopatra ve Julius Sezar
XIII. Ptolemy destek almak amacıyla generali Achillas'a müracaat etmiştir ve İskenderiye'de Sezar'ın lejyonları ile Mısır ordusu arasında savaş patlak vermiştir. Sezar ve Kleopatra, Roma takviye birlikleri gelip Mısır saflarını geçene kadar altı ay boyunca kraliyet sarayında kuşatma altında tutulmuştur. Bazı tarihçilere göre, bu dönemde İskenderiye'deki büyük kütüphane yanlışlıkla yakılmıştır, ancak bu iddiaya kuşkuyla yaklaşılmaktadır.
Ancak Roma'nın XIII. Ptolemaios'a karşı kazandığı zaferden önce Kleopatra'nın üvey kız kardeşi Arsinoe, kendisiyle birlikte geri dönen Achillas'ın kampına gitmek üzere saraydan kaçmış ve kendisini Kleopatra'nın yerine kraliçe ilan ettirmişti. XIII. Ptolemy muharebe sonrasında kaçmaya çalışırken Nil'de boğularak hayatını kaybetti ve Kleopatra'ya karşı yapılan ayaklanmanın diğer liderleri de muharebede ya da hemen sonrasında öldürüldüler. Arsinoe yakalanarak yenilgiyle Roma'ya gönderilmiş, ancak Sezar tarafından canı bağışlanarak Efes'teki ArtemisTapınağı'nda yaşamaya sürgün edilmiş ve Kleopatra'nın ısrarıyla Markus Antonius tarafından idam ettirildiği M.Ö. 41 yılına kadar bu tapınakta kalmıştır.
Artık tek hükümdar olan Kleopatra, Sezar'la beraber Mısır'ı büyük bir gösterişle dolaşmış ve tebaası kendisini Firavun unvanıyla selamlamıştır. M.Ö. 47 yılının Haziran ayında Ptolemy Sezar (Caesarion olarak bilinir) adında bir oğul dünyaya getirerek onu varisi ilan etmiştir. Sezar'ın kendisi de Kleopatra'nın Mısır'ı yönetmesinden memnuniyet duyuyordu, çünkü ikisi de birbirlerinde karşılıklı saygı ile birbirlerine bağlanan aynı türden bir strateji ve zeka buluyorlardı.
M.Ö. 46'da Sezar Roma'ya döndü ve kısa bir süre sonra Kleopatra'yı, oğlunu ve tüm beraberindekileri orada yaşamaları için getirdi. Caesarion'u alenen oğlu (varisi olmasa da) ve Kleopatra'yı da eşi olarak kabul etti. Bu sırada Sezar zaten Calpurnia ile evli olduğundan ve Roma'da iki eşliliğe karşı olan yasalar katı bir surette uygulandığından, Senato üyelerinin birçoğu ile halk Sezar'ın bu hareketinden rahatsızlık duymuştu. Kleopatra'nın verdiği meşhur övgü dolu armağanlar durumu düzeltmeye yetmemiş ve Cicero (M.Ö. 106-43) M.Ö. 45 yılında kaleme aldığı bir mektupta açıkça belirttiği gibi bilhassa öfkelenmiştir:
Kraliçe'den nefret ediyorum. Çünkü vaat ettiği tüm hediyeler, evlerin tepelerinde duyurabileceğim türden, benim karakterime uygun ve bilgiye dayalı şeylerdi... ve Sezar'ın trans-Tiberine villasında yaşarken bizzat Kraliçe'nin sergilediği yüzsüzlüğü hatırlamak bile bana ıstırap veriyor. (Lewis, 118)
Cicero ya da diğerleri Kleopatra ya da Sezar'la olan ilişkisi hakkında ne düşünürlerse düşünsünler, ikisi için de önemli değilmiş gibi görünmektedir. Her ne kadar görgü kuralları daha düşük bir düzeyde görünmelerini önerse de, toplum önünde beraber görünmeye devam etmişlerdir.
Kleopatra ve Markus Antonius
Sezar M.Ö. 44 yılında suikasta uğradığında Kleopatra, Caesarion'la beraber Roma'dan kaçarak İskenderiye'ye dönmüştür. Sezar'ın sağ kolu Mark Antonius, Sezar'ı öldüren suikastçıları kovalayıp yenmek amacıyla büyük yeğeni Octavian ve arkadaşı Lepidus ile işbirliği yapmıştır. Antonius ve Octavian'ın kuvvetlerinin Brutus ve Cassius'un kuvvetlerini yendiği Phillipi Muharebesi'nden sonra Antonius, Mısır da dahil olmak üzere doğu eyaletlerinin hükümdarı olarak ortaya çıkarken, Octavian batıyı elinde tutuyordu.
M.Ö. 41 yılında Kleopatra, Brutus ve Cassius'a yardım ettiği yönündeki suçlamaları cevaplamak üzere Tarsus'ta Antonius'un huzuruna çıkmaya çağrıldı. Kleopatra gelmekte gecikince Antonius'un çağrısına uymakta daha da gecikti ve Mısır Kraliçesi olarak uygun gördüğü zamanda geleceğini açıkça belirtti. O sırada Mısır ekonomik bir kaosun eşiğindeydi ama yine de Kleopatra kendini gerçek bir hükümdar olarak göstermeyi ihmal etmemiş, Afrodit kılığına girerek mavnasında lüks içinde görünmüştü:
Kleopatra, gümüş rengi kürekler flütlerin, yanlamasına çalınan flütler ve arpların müziğiyle ritim tutarken, yaldızlı arka kısmı ve mor yelkenleri olan bir mavnayla Kydnos ırmağından (günümüzde modern Türkiye’de Tarsus, Mersin ‘de bulunan Berdan Irmağı) yukarı doğru yelken açmıştı. Kendisi, bir resimdeki Venüs kılığında, altından bir örtünün altında boylu boyunca uzanıyor ve resmedilmiş aşk tanrısı misali birbirinden güzel genç oğlanlar onu yelpazelemek üzere her iki yanında duruyordu. Hizmetkarları Deniz Perileri ve Tanrıçalar gibi giyinmişlerdi, kimi dümen tutuyor, kimi iplerle uğraşıyordu... Gemiden kıyıya yayılan parfümler, bir kısmı nehrin iki yakasında tekneyi izlerken, bir kısmı da bu manzarayı görmek amacıyla şehir dışına doğru koşan kalabalıklarla doluydu. Pazaryeri tümüyle boşalmıştı ve sonunda Antonius, Venüs'ün Asya'nın ortak yararına Bacchus'la beraber ziyafet vermeye geldiği haberi tüm kalabalığa yayılırken, mahkeme kürsüsünde yalnız başına oturmak durumunda kalmıştı. (Plutarkhos, Marcus Antonius'un Hayatı, 7. Bölüm)
Markus Antonius ve Kleopatra anında sevgili oldular ve sonraki 10 yıl boyunca da öyle kalacaklardı. Kleopatra ona üç çocuk dünyaya getirecekti - Kleopatra II. Selene, Alexander Helios ve Ptolemy Philadelphus - ve önce Fulvia ve sonra Octavian'ın kız kardeşi Octavia ile evlenmesine rağmen onu eşi olarak görüyordu. En sonunda Kleopatra ile hukuken evlenmek amacıyla Octavia'dan boşanmıştı.
Roma İç Savaşı ve Kleopatra'nın Ölümü
Bu süre zarfında Antonius'un Octavianus'la ilişkisi giderek bozulacaktır. Octavianus Antonius'un davranışlarına ve bilhassa da hem kız kardeşine hem de kendisine gösterdiği saygısızlık karşısında öfkelenmiştir. Antonius'u defalarca azarlamış ve en azından bir keresinde Antonius karşılık vermişti.
Octavianus ne bu cevabı ne de Antonius'un diğer politika, nezaket ya da görgü kurallarını çiğnemesini anlayışla karşılamış olup, aralarındaki şahsi ve profesyonel ilişkiler iç savaşın patlak vermesine neden olacak kadar yozlaşmıştır. Hemen hemen rutin biçimde Octavian'ın lehine olan bir takım çarpışmalardan sonra, Kleopatra ve Antonius'un kuvvetleri M.Ö. 31 yılında Actium Muharebesi'nde Octavian'ın kuvvetlerine yenilmiş ve bir yıl sonra her ikisi de intihar etmiştir. Antonius, Kleopatra'nın öldüğüne dair uydurma haberi duyunca kendini bıçakladı. Kleopatra'nın halen hayatta olduğunu çok geç öğrenmiş ve Octavianus onun kraliçeye götürülmesine razı olmuş ve kraliçenin kollarında can vermiştir.
Octavianus daha sonra kraliçeden, yenilgisinin şartlarının açıkça kendisine bildirileceği bir görüşme talep etmiştir. Şartlar pek de olumlu değildi ve Kleopatra, Octavianus'un zaferini taçlandırmak amacıyla Roma'ya esir olarak getirileceğini anlamıştı. Octavianus'u Sezar ve Antonius'u manipüle ettiği gibi yönlendiremeyeceğini fark eden Kleopatra, kendisini hazırlamak istediğini söyleyerek zaman istedi ve kendisine zaman verildi.
Daha sonra kendini bir yılanın (geleneksel adıyla bir Asp Yılanı, ancak bugün çoğu akademisyen bunun bir Mısır kobrası olduğuna inanmaktadır) ısırmasıyla zehirletmiştir. Octavian oğlu Caesarion'u öldürtmüş ve Antonius'tan olan çocukları Roma'ya getirilerek Octavia tarafından büyütülmüştür; böylece Mısır hükümdarlarının Ptolemaios soyu sona ermiştir.
Geleneksel manada büyük bir güzellik abidesi olarak görülmesine rağmen, antik yazarlar onun fiziksel özelliklerinden ziyade zekasını ve cazibesini övmektedir. Plutarhos şöyle bahseder:
Bize söylendiğine göre, kendi güzelliği, bakanı hemen büyüleyen o eşsiz türden değildi. Ancak varlığının cazibesi karşı konulmazdı ve şahsında ve konuşmasında, her sözünde ve yaptığı her şeyde kendine özgü bir karakter gücüyle beraber, onunla ilişki kuran herkesi büyüsü altına alan bir cazibesi bulunmaktaydı. (Lives, Antonius ve Kleopatra, 8. Bölüm)
Kleopatra ölümünden bu yana geçen yüzyıllar boyunca aynı etkiyi yaratmaya çalışmış ve antik Mısır'ın en ünlü kraliçesi olmaya devam etmiştir. Yaşamı hakkında filmler, kitaplar, televizyon programları ve tiyatro oyunları hazırlanmış ve günümüze kadar her yüzyılda sanat eserlerinde tasvir edilmiştir. Yine de, Schiff'in de belirttiği gibi, hemen hemen genel olarak iki güçlü erkekle tanışmadan önce yaptıklarından ziyade onları baştan çıkaran kadın olarak hatırlanmaktadır.Schiff şöyle diyor:
Şahsi olan kaçınılmaz surette siyasi olana ve erotik olan her şeye galip gelmektedir: Kleopatra'nın Julius Caesar ve Marcus Antonius ile beraber olduğunu, bunu yaparken neleri gerçekleştirdiğini, büyük, zengin ve kalabalık bir imparatorluğu gerilimli alacakaranlığında, gururlu ve kültürlü bir hanedan adına ayakta tuttuğunu yıllar sonra bile unutmayacağız. Zamanının en büyük iki erkeğini baştan çıkarmasıyla gündemde kalırken, suçu iktidardaki her erkeğin sahip olduğu o 'sinsi ve şaibeli' beraberliklere imza atmış olmasıdır. (299)
Kleopatra öldüğünde sadece 39 yaşındaydı ve Kleopatra bu dönemin 22 yılını yönetmiştir. Kadınların erkekler üzerinde nadiren siyasi kontrol kurduğu ya da hiç kurmadığı ve kadın yöneticilerin ender olduğu bir çağda, tahtı elinde tuttuğu sürece Mısır'ı bağımsız bir devlet olarak muhafaza etmeyi başarmış ve halkına olan borcunu asla unutmamıştır.
Ülkenin eski geleneklerine uygun davranarak, o zamanın şartlarında elinden geldiğince ma'at - denge ve uyum - kavramını muhafaza etmeye çalışmıştır. Mısırlı olmayıp Makedon-Yunan olmasına karşın, halk arasında eski Mısır'ı diğer Mısır hükümdarlarından daha fazla simgelemiştir.
Yazarın Notu: Bu makaleye katkılarından dolayı akademisyen Arienne King'e özellikle teşekkür ederim.
Bibliografya
- Ashton, S. The Last Queens of Egypt. Longman, 2003.
- Bunson, M. The Encyclopedia of Ancient Egypt. Gramercy Books, 1991.
- David, R. Handbook to Life in Ancient Egypt. Oxford University Press, 2003.
- Durant, W. Caesar and Christ. Simon & Schuster, 1980.
- Lewis, J.E. The Mammoth Book of Eyewitness Ancient Rome.Running Press, 2003.
- Mellor, R. The Historians of Ancient Rome. Routledge, 2010.
- Plutarch. Plutarch's Lives. P.F. Collier & Son, 1969.
- Schiff, S. Cleopatra. Back Bay Books, 2011.
- Suetonius. The Twelve Caesars. Penguin Classics, 2007.
- The Internet Classics Archive | Antony by PlutarchAccessed 1 Dec 2016.
- https://www.worldhistory.org/trans/tr/1-866/kleopatra/
İskenderiye Deniz Feneri
- TARİH
- Sun, 5 Sep 2021 22:39:40
- Sun, 5 Sep 2021 22:39:40
I. ve II. Ptolemy'nin saltanatları ( M.Ö. 300 - 280 ) sırasında Mısır'da İskenderiye'de limanın dışında Pharos adasında İskenderiye Feneri inşa edildi. 100 metrenin ( 330 ft ) üzerinde bir yüksekliğe sahip olan deniz feneri o kadar etkileyiciydi ki, Eski Dünyanın Yedi Harikası'nın yerleşik listesine girdi .
Şimdi kaybolmuş olsa da, yapının 1600 yılı aşkın bir süre sonra kalıcı mirası, denizcilere rehberlik etmek için tasarlanan kulelerin Yunanca'da "Pharos" olarak adlandırılmasıdır. Belki daha sonra Arap minarelerinin mimarisini etkileyen ve kesinlikle Akdeniz limanlarında taklit edilen bir dizi yapı yaratan deniz feneri, daha sonra dünyanın insan yapımı en yüksek yapısı olan Giza piramitleri haline geldi.
İskenderiye
Mısır'daki İskenderiye, Büyük İskender tarafından MÖ 331'de kuruldu ve Nil Deltası'ndaki iki doğal limanı sayesinde şehir , Ptolemaios hanedanlığı ( MÖ 305 - 30) döneminde ve antik çağ boyunca bir ticaret limanı olarak zenginleşti . Yunan dünyasının her yerinden vatandaşları olan kozmopolit bir şehir olan şehir, kendi meclisine ve madeni parasına sahipti ve ünlü bir öğrenme merkezi haline geldi.
Birkaç antik kaynağa göre, deniz feneri Knidoslu mimar Sostratus'un eseriydi, ancak projenin mali destekçisi olabilir. Yapı, İskenderiye limanlarına bakan kireçtaşı adacık Pharos'un en ucunda bulunuyordu. Bu iki doğal liman, Büyük Liman ve tuhaf bir şekilde Eunostos veya 'Şanslı Dönüş Limanı' olarak adlandırılan limandı. Anakara, yaklaşık 1,2 km ( 0,75 mil ) ölçülen bir geçit olan Heptastadion ile Pharos adasına bağlandı. Poseidippos adlı çağdaş bir yazar tarafından bize bildirildiğine göre, denizcilere rehberlik etmek ve denizcileri korumak için tasarlanmıştı ve bu amaçla iki tanrıya, Zeus Soter'e ( Teslimci ) adanmıştı - kulenin üzerindeki ithaf yazısı yarım metre yüksekliğinde harflerle yapılmıştı - ve muhtemelen Yunan deniz tanrısı Proteus ' olarak da bilinir -.
İskenderiye'deki deniz feneri kesinlikle eski denizcilere bu tür ilk yardım değildi, ancak muhtemelen ilk anıtsal olanıydı. Örneğin, Kuzey Ege adası olan Taşoz'un Arkaik dönemdebir kule - deniz fenerine sahip olduğu biliniyordu ve şehirler tarafından Akdeniz'deki denizcilere yardım etmek için deniz fenerleri ve simge yapılar yaygın olarak kullanılıyordu . Antik deniz fenerleri, İskenderiye limanının tehlikeli suları nedeniyle Pharos'un her iki işlevi de yerine getirmesine rağmen, tehlikeli sığlıkların veya batık kayaların bir uyarısı olmaktan ziyade, öncelikle bir limanın bulunduğu yer için seyir yardımcıları olarak inşa edildi.
Yunan coğrafyacı ve gezgin Strabon ( MÖ 64 - MS 24 ), Pharos hakkında şu gözlemleri yapmıştır:
Adanın bu ucu, üzerinde adayla aynı adı taşıyan bir kule bulunan, beyaz mermerden hayranlık uyandıran bir şekilde inşa edilmiş, birkaç katlı, her tarafı denizle yıkanan bir kayadır. Kralların bir arkadaşı olan Knidoslu Sostratus, yazıtın ithal ettiği gibi, denizcilerin güvenliği için dikmiştir. Çünkü her iki taraftaki kıyılar alçak ve limansız, resifler ve sığlıklarla dolu olduğundan, açık denizden gelen denizcilerin rotalarını tam olarak limanın girişine yönlendirmelerini sağlamak için yüksek ve göze çarpan bir işaret gerekiyordu.
Antik Dünyanın Yedi Harikası
Antik dünyanın bazı anıtları, güzellikleri, sanatsal ve mimari hırsları ve saf ölçekleriyle uzaklardan gelen ziyaretçileri o kadar etkiledi ki, ünleri antik gezgin ve hacı için 'görülmesi gereken' ( temata ) yerler olarak arttı . Yedi tür anıtlar orijinal 'kova listesi' haline gibi antik yazarlar Herodot'un ait Callimachus Cyrene , Antipater ait Sidon bölgesinin ve Philo Bizans antik dünyanın en harika manzaralarının derlenmiş kısa listeleri. İskenderiye Feneri, çok uzun ve eşsiz bir yapı olduğu için diğerlerinden daha sonra da olsa, Yedi Harika'nın yerleşik listesine girdi. Kulenin tasarımı, antik dünyadaki limanları ve denizcileri korumak için kopyalandı ve bir deniz feneri olarak o kadar ünlendi ki, o zamandan beri gemi taşımacılığına yardımcı olması amaçlanan bu tür herhangi bir kuleye pharos terimi uygulandı ve birçok modern dilde hala bir deniz feneri için bir kelimedir..
İskenderiye , Roma dünyasının ikinci en önemli şehri ve Doğu Akdeniz'in en önemli limanı olarak Roma imparatorluğunun bir parçası olarak gelişmeye devam etti . Özellikle MS 796, MS 950'deki depremler - altı yıl sonra kısmi bir çöküşle - MS 1303 ve MS 1323, yüzyıllar boyunca İskenderiye Feneri'ne ağır hasar verdi, ancak düzenli onarım ve genişletme kayıtları var. Örneğin üst kısma kubbeli bir cami eklenmiştir ( MS. 1000 ). Fatımiler altında 1161 de büyük bir yeniden yapılanma meydana geldi. Bazı tarihçiler, kulenin Arap minaresi mimarisi üzerinde bir etkisi olduğunu öne sürüyorlar ve minare ve deniz feneri için Arapça kelimenin aynı olduğunu belirtmek ilginçtir: el-Manarah .
Deniz feneri, MS 14. yüzyıldan sonra tarihsel kayıtlardan kaybolur ve muhtemelen sonunda MS 1330'larda bir başka depremle devrilmiştir. Kulenin granit temelleri, MS 15. yüzyılda inşa edilen Qait Bey Kalesi'nde yeniden kullanıldı. Bölgedeki modern deniz arkeolojisi - deniz seviyesi antik çağlardan beri yükseldi - birkaç taş parçası ve bir zamanlar kuleye ve yakın çevresine ait olabilecek I. Ptolemy ve kraliçesi Berenice'nin iki anıtsal figürünü ortaya çıkardı.
https://www.google.com/amp/s/www.hayatinici.com/amp.html%3fyazi_sef=iskenderiye-deniz-feneri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Hallo 🙋🏼♀️